Dzwoniec

Te dość popularne w Polsce ptaki żyją zwykle w nielicznych stadkach, kilka-kilkanaście par, głównie na terenach siedzib ludzkich. Zasiedlają korony drzew i gęstwiny krzewów, więc w okresach wegetacyjnych, kiedy drzewa okrywają się liśćmi, są na ogół mało widoczne. Łatwiej dostrzec je zimą, w miastach przy karmnikach – w takich okolicznościach zrobiłem swoje zdjęcia – lub w pobliżu wsi na polnych żerowiskach wokół stogów słomy, gdzie potrafią się zbierać w kilkutysięczne stada.

Dzwońce to ptaki wielkości wróbla. Samiec w szacie godowej (na zdjęciu) jest intensywnie zielony z żółtawym spodem i czarnobiałymi akcentami na ogonie, samice są brunatne. Jednoznaczną cechą obu płci dzwońców jest krótki, mocny dziób i wyraźny podłużny żółty pasek na skrzydle. Są zdecydowanymi ziarnojadami. Nawet w okresie lęgowym, odmiennie od większości ziarnojadów, dzwońce tylko w minimalnym stopniu żywią swoje młode owadami.
Miejsca lęgowe wybierają na niskich drzewach lub w gęstych krzewach. Bardzo lubią wyrośnięte tuje i cyprysiki. Jeśli macie takie w ogrodzie, to zaglądnijcie tam dyskretnie. Gniazda budują solidnie, z suchych gałązek i trawy, wyściełają je włosiem, mchem, włóknami roślinnymi i piórami. W kwietniu samica składa 4-6 jaj i sama wysiaduje je prze ok. 2 tygodnie. Po kolejnych  trzech tygodniach karmienia, w czym uczestniczy intensywnie także samiec, młode opuszczają gniazdo, a rodzice sposobią się do jeszcze jednego lęgu.
Ze względu na dużą dostępność pokarmu ptaki te prowadzą raczej osiadły tryb życia. Tylko nieliczna część populacji migruje. Te, które decydują się szukać na zimę cieplejszych miejsc odlatują zwykle we wrześniu-październiku, a wracają już w lutym-marcu.