Kos

Dla osób, na których śpiew ptaków robi wrażenie, kos jest śpiewakiem doskonałym. Znawcy cenią śpiewy kosów za bardzo dźwięczną, organową barwę głosu oraz dość wolne, melancholijne tempo. Najdonośniej słychać je wczesnym rankiem oraz wieczorem.
Pierwotnym miejscem bytowania kosów są lasy liściaste. Z nich część tych ptaków przeniosła się do miast i tak upodobała sobie środowisko miejskich parków, ogrodów oraz nadrzecznych zarośli, że pozostała w nich na stałe. W ten sposób już w ub. wieku zaznaczył się wyraźny podział kosów na leśne i miejskie. Podczas kiedy leśne kosy zgodnie z odwiecznym zwyczajem jesienią odlatują na południowy zachód Europy, a w marcu – kwietniu wracają do nas na lęgi, kosy miejskie pozostają przez okrągły rok w swoich siedliskach.
Prawdopodobnie ze względu na podobieństwo sylwetki, kosy często mylone są z równie popularnymi szpakami. Tymczasem ptaki te różnią się od siebie zarówno upierzeniem, jak i zwyczajami. Podczas gdy szpacza para jest praktycznie tak samo upierzona, samiec kosa wyraźnie różni się od samicy.
On jest cały matowo-czarny, elegancki, z długim ogonem. Ma żółty dziób i wyraźną żółtą obrączkę wokół oka. Ona ciemnobrązowa, z jaśniejszymi plamkami na gardle i piersi.
W odróżnieniu od szpaków nie są dziuplakami, więc nie korzystają też z budek lęgowych. Gniazda zakładają nisko nad ziemią, w krzewach lub na niskich drzewach w pobliżu pnia. Pierwsze jaja samica składa w kwietniu. Wysiaduje je sama przez ok.14 dni. W jednym lęgu jest 3-5 młodych. W czasie lata kosy wyprowadzają 2-3 lęgów.
Odżywiają się przede wszystkim na ziemi. Głównym ich pokarmem są dżdżownice, ślimaki, owady i ich larwy, a jesienią i zimą także owoce na drzewach i krzewach. W poszukiwaniu owadów penetrują trawniki i przegrzebują ściółkę pod drzewami.
Zdarza się, że polują w towarzystwie szpaków i wtedy można zauważyć kolejną różnicę między nimi. Szpaki chodzą kaczkowatym, rozkołysanym krokiem, kosy przemieszczają się skacząc. Jedne i drugie rozgrzebują ziemię w poszukiwaniu zdobyczy, ale kosy często tę czynność poprzedzają wsłuchiwaniem się w ziemię z charakterystycznie przekrzywioną głową. Dzięki znakomitemu słuchowi potrafią pod ziemią zlokalizować dżdżownicę. I jeszcze jedna różnica: podczas gdy szpaki latają dużymi grupami, kosy są raczej samotnikami.
Na wiosnę śpiewy kosów są najbardziej donośne i najpiękniejsze. Jeśli usłyszycie dźwięczną melodię łatwo będzie odnaleźć jej wykonawcę. Siedzi zwykle gdzieś na widocznym, eksponowanym miejscu. Mój zaprzyjaźniony kos w minionych latach siadał na konarze wielkiej lipy rosnącej tuż przy ogrodzeniu ogrodu. Od kiedy wichura drzewo przewróciła, koncertuje na wprost ogrodu na linii energetycznej.

Tekst i zdjęcia M. Durczak

Kategoria:

Opinie

Na razie nie ma opinii o produkcie.

Napisz pierwszą opinię o “Kos”

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *